Sloop van de woningen in de Abel Tasmanstraat in Bedum is in gang gezet. Het heeft lang geduurd voordat uiteindelijk de beslissing is genomen om de hele straat te slopen en opnieuw te bouwen. Het is goed dat er vernieuwd wordt, maar het afscheid nemen doet oude bewoners pijn. Herinneringen en emoties komen boven. Lief en leed is in de afgelopen jaren gedeeld. Kinderen zijn er geboren en opgegroeid en hebben er met veel plezier gespeeld en gewoond.

Bo Scheeringa, fotograaf en uitgever van prachtige fotoboeken, heeft er jaren gewoond. Ze heeft een Requiem geschreven naar aanleiding van de sloop Abel Tasmanstraat 22.

Met haar toestemming publiceren we hierbij haar indringend verhaal.

Requiem voor Abel Tasmanstraat 22

Deze week is het huis waar ik ben opgegroeid afgebroken. Ik wist dat het eraan zat te komen, maar toch...het stemt me best verdrietig. Mijn ouders betrokken het huis in 1962, toen ik 1 jaar was, zij waren de 1e bewoners. Mooie ruime (voor die tijd) nieuwe doorzonwoningen. Ik ben er opgegroeid, speelde er op straat, werd er verliefd, trouwde vanuit dit huis met mijn buurjongen, de vader van mijn kinderen, die verderop woonde op nummer 16. Mijn kinderen huppelden vrolijk naar opa en oma in de tijd dat ik met mijn gezin een straat verderop woonde, een straat waar binnenkort ook de sloopmachines te keer zullen gaan. Mijn moeders sterfbed stond er, ik zie ons als gezin nog staan rond haar bed achter in de kamer.

Een tijdje terug toen er nog geen hekken om de te slopen woningen stonden, ben ik samen met mijn zus nog eens rond de woning gelopen. Vandalen hadden al huisgehouden, de houten garage die mijn vader met zoveel liefde had gebouwd stond er gehavend bij. En wat was die tuin klein, in onze herinneringen een groot grasveld met mooie bloemperken omringd, maar nu niet veel meer dan een benauwd klein plaatsje tussen schuttingen. Samen gluurden we nog even naar binnen en we vroegen ons verbaasd af hoe in hemelsnaam het bankstel, een groot wandmeubel, een eethoek en ook nog het ziekbed van mijn moeder in de kleine kamer hadden gepast.

Ja we herinneren ons wel een vol huis, maar niet vol wat betreft meubelen, maar wel vol van liefde en warmte. Dag lief huis!

Abel Tasmanstraat Bedum omstreeks 1967