Henk van der Velde geïnterviewd door Saffira Rijkee

Dit keer was Henk van der Velde aan de beurt om iets over zichzelf te vertellen. Het werd een interessant gesprek met een man die veel gedaan en gezien heeft.

‘Zolang ik leef zal ik huilen.’ Dit is de titel van het boek waar Henk van der Velde veelvuldig in voorkomt. Het beschrijft het werk van ZOA vluchtelingenzorg, in 1973 nog bekend als Hulp aan Vietnamese Vluchtelingen. Henk heeft deze organisatie in 1973 samen met twee studenten opgericht en is er tot 1983 actief in bezig geweest. De organisatie bood hulp aan vluchtelingen in Vietnam en aan Bootvluchtelingen uit Vietnam. Henk is in die tijd zo’n 13 keer naar het verre oosten afgereisd: “Je moet die mensen hier niet naartoe halen, maar daar hulp bieden.”
ZOA Vluchtelingenzorg is nu een grote organisatie die in tien landen actief is.

Henk is op 28 juli 1943 geboren in Bedum. Een rasechte Bedumer dus. Net als zijn vader, moeder, opa, en oma voor hem. Tussendoor heeft hij nog in Onderdendam en Assen gewoond, maar uiteindelijk is hij toch weer in Bedum terecht gekomen.
Sinds 1966 is Henk getrouwd met Siepi Korthuis. Hij heeft twee zonen Pieter en Auke gekregen en inmiddels al drie kleinkinderen.

Na school is Henk direct gaan werken. In Assen heeft hij in een warenhuis een afdeling glasporselein gerund. Daarna was hij 15 jaar lang vertegenwoordiger in glas-porselein en aardewerk. Door sanering en inkrimping door oa.de alsmaar sterker wordende Blokker moest hij er in 1983 uit en kreeg hij gelegenheid om Aristo over te nemen. Dit was toen een parfumeriefabriek.
Henk heeft Aristo uitgebreid met relatiegeschenken, en regioproducten. Het afgelopen jaar zijn ze bij Aristo onder andere bezig geweest met het maken van zeep van koolzaad. “Als je de zeep ruikt is het net of loop je in de koolzaadvelden”, aldus Henk.
Naast zijn werk heeft de Bedumer altijd al veel hobby’s gehad, voornamelijk op maatschappelijk vlak. Zo zette hij zich zoals al bleek in voor vluchtelingen, en daarnaast was hij vanaf zijn zestiende lid van een grote jongeren organisatie van een politieke partij. Hiervan was hij elf jaar landelijk secretaris. In die tijd onderhandelde hij al met de jongere versie van Johan Remkes: “Toen was hij ook al zo eigenwijs” laat Henk lachend weten. Tegenwoordig draait hij met veel plezier mee als raadslid in de gemeente Bedum. Hier is hij onder andere voorzitter van de commissie VROM.

Henk omschrijft zijn karakter als “Altijd opgeruimd, ze moeten mij wel heel erg onder druk zetten voordat ik boos wordt.”
Als goede eigenschap noemt hij het feit dat hij altijd graag iemand helpt.
Zijn slechte eigenschap vindt hij dat hij het moeilijk kan verkroppen als iemand hem voor de gek houdt of belazert. Ook is hij allergisch voor ellebogenwerk.
Henk kan erg lachen om het programma ‘Geen kunst’ op tv Noord, met Kirsten Klijnsma en Janine Abbring. Ook ‘Rinus en Pedaalemmer’ vindt hij grappig.
Hij krijgt een brok in zijn keel als alle ellende in de wereld aan hem voorbij trekt.
Henk heeft bewondering voor Nelson Mandela. “Iemand die zolang in de gevangenis heeft gezeten en dan toch met zo’n positieve inslag iets voor andere mensen wil doen. Ergens heb ik dat ook met Bush; hij gaat altijd tegen de stroom in en blijft positief.”
Henk is trots op zijn vrouw en kinderen en op zijn drie kleinkinderen.
Als hij vakantie heeft hoeft hij niet zonodig ver weg. “Vakantie is alleen al de ontspanning”. Gewoon in Nederland vermaakt hij zich al erg goed.
Qua muziek gaat Henk voor klassieke muziek en muziekkorpsen, en in de weinige tijd die hij overheeft fietst of wandelt hij graag.
Typisch Nederlands vindt Henk het dat we hier altijd met ons vingertje klaar staan om naar anderen te wijzen. Nuchterheid vindt hij typisch Gronings; “Ze hebben hier maar weinig woorden nodig”.
Henk leest de boeken van Geert Mak graag, en de kunst van Henk Helmantel vindt hij prachtig. Hij leest verschillende kranten; het Nederlands Dagblad, het Dagblad van het Noorden, de Ommelander, “en dan nog wat er aan huis aan huisbladen binnenkomt”.

Over Bedumer.nl is Henk erg verheugd. Hij vindt dat Kees Zevenberg een erg mooie aanzet heeft gemaakt voor een internetkrant en hoopt dat het goed gaat lopen.
Henk kan zich erg verheugen op simpele dingen als naar de chinees gaan, of een dag met de kleinkinderen doorbrengen. Hier kan hij erg van genieten.
De Bedumer is bang voor “al dat water; Bedum is het diepste plekje van Groningen, het ligt ver beneden het NAP”.
Als zijn hoogtepunt noemt Henk het wonen in Bedum en verder de trouwdag van zijn twee jongens Pieter en Auke en de geboorte van zijn kleinkinderen.
Het dieptepunt in zijn leven was het overlijden van zijn moeder. Ze is 44 jaar weduwe geweest; Henk zijn vader overleed toen hij nog maar veertien jaar was.

Henk vindt dat de tv het doet voorkomen alsof er alleen nog maar ellende op de wereld is. Hij wijst er op dat dit volgens hem echt niet zo is.

“Om mij komt de gulden weer terug.” Henk zijn reactie op het woord Europa. “Het is allemaal zo’n ver van m’n bed show. Wij moeten niet geregeerd worden door Duitsland en Frankrijk, dat is niet goed.”
Nederlanders moesten volgens Henk blij zijn dat ze in Nederland mogen wonen; “Als je over de grens komt zie je pas hoe bevoorrecht je bent dat je hier mag wonen.”
Henk vindt het jammer dat Groningen door Groningers zo weinig gewaardeerd wordt.
Hij is er trots op dat hij een Bedumer is. Hij vindt dat we niet alles moeten vernielen zoals dat in de Grotestraat gebeurd is. “Laten we dat kleine beetje dat we nog aan oudheid hebben alsjeblieft bewaren.”

Henk geeft de internetbalpen door aan de heer H.Buurma… deze meneer heeft vroeger, toen hij boekhouder bij Henk z’n opa werkzaam was, nog op hem gepast toen hij in de box stond!