Bouw jij mee aan Bedum?

“Toen ik 60 was, wist ik niet wat ik zou worden”

Jakob van Dijk geïnterviewd door Saffira Rijkee.


“Ik zou mijn hele leven precies hetzelfde over doen. Landmeten was altijd geweldig. Lekker buiten, onderweg zwemmen als ik daar zin in had. Lopend in de regen, als de zon scheen een bruine rug. Ik ben een flierefluiter, maar wel één die altijd zorgde dat het werk dat gedaan moest worden, gedaan werd.”

Jakob van Dijk, onder andere voorzitter van de Bedrijvenvereniging Gemeente Bedum, vertelt zijn verhaal.

Jacob van Dijk
Jakob van Dijk

“Ik ben de zoon van een landarbeider en nakomeling van de strandvoogd van Rottum. Net als hem ben ik ook landmeter geworden. Na de basisschool deed ik eerst de HBSb, waarna ik als chemiker aan de slag kon bij de Suikerfabriek. Daarna ging ik in dienst. Ik zou de opleiding tot officier volgen, maar werd uiteindelijk onderofficier: ik was te speels. Gelukkig ben ik dat altijd gebleven. Na mijn dienstijd ben ik in de wegenbouw aan het werk gegaan en dat ben ik veertig jaar blijven doen. Ik ben een buitenmens, ik houd van werk dat je met je handen doet. Eerst deed ik de uitvoering van de wegen, later ging ik me voor het hele bedrijf inzetten voor maatzetting. In 1984 begon ik een eigen bedrijf onder de naam MUG. Dit is inmiddels uitgegroeid tot een bedrijf met vier vestigingen, waarvan ik directeur was. Ik ben dus gegroeid van techneut tot manager. In 2003 ging ik met de VUT, toen stopte ik bij MUG, maar ik heb nog vier jaar, samen met mijn zoon David, meegewerkt aan het opzetten van TGS: Total Geo Services.”

Duizendpoot
“Ik heb toneelstukken geschreven, geregisseerd en uitgevoerd. Nattigheid op het wad was bijvoorbeeld een eigen geschreven stuk. Ik heb ook boeken bewerkt tot een toneelstuk, waaronder Liefde in het oude landschap, van Johan Hidding.
Ik was vroeger catecheet voor kinderen van diverse leeftijden en ik ben nog steeds ouderling. Tegenwoordig ben ik jeugdleider in de gereformeerde kerk, voor kinderen van twaalf tot zestien jaar.

Naast dat alles was ik in de avonduren altijd leraar landmeten en bouwmeten aan de SBW; de Stichting Beroepsopleiding Waterbouw, aan de PBO; een opleiding voor architecten en tekenaars, en aan de BOB; een beroepsopleiding bouw. Ook was ik daar adviseur in de eindtermen voor HTS’ers en MTS’ers en examinator voor de SBW en de BOB. Ik zat dus heel breed in het vak.

Ik was acht jaar lang voorzitter van de DIO-vereniging, nu Balans. Dan kom je toch een beetje in het bestuurlijke terecht. Ik ben ook acht jaar aaneen voorzitter van de Bedrijvenvereniging Gemeente Bedum (BvGB) geweest. Later weer een half jaar, toen de toenmalige voorzitter plotseling uitviel, en nu zit ik er weer als interim-voorzitter, totdat er een nieuwe is gevonden.”

Ook na pensioen niet in ruste
In zijn drukke leven heeft de bevlogen Bedumer ook nog tijd gevonden samen met zijn vrouw een gezin te stichten. Maar dat van Dijk met pensioen is wil niet zeggen dat hij het rustiger aan doet. Van Dijk: “Ik ben 43 jaar getrouwd met Greet, zolang heeft ze het al volgehouden. Samen hebben we vier kinderen gekregen: twee dochters en twee zoons. Ook nu ben ik nog bezig met allerlei dingen. In de zaak van mijn zoon, TGS, ben ik veiligheidscoördinator, en ik schrijf iedere maand een onderwerp voor de zogenaamde ‘Toolbox meetingen’.
Ik heb elf kleinkinderen en zoals je ziet ben ik bezig met een schuurtje en een boot. Ik heb mijn kerkelijk werk, de BvGB, van waaruit ik ook voorzitter ben van de werkgroep internationale betrekkingen met Polen en Duitsland. Dat is leuk, je maakt goede vrienden daar in Polen. En je leert wodka drinken, haha! Ik houd van de mensen daar, van hun openheid. Ik kom er al vanaf 1994. Ik overnacht er altijd bij hetzelfde gezin en zij zijn hier ook al eens geweest. Ik spreek Duits, Frans en Engels. En ik wil mijn Poolse cursus nog steeds afmaken, dat wil ik toch nog een keer leren.
Nu we meer tijd hebben kunnen we bovendien regelmatig eens op vakantie. Naar Frankrijk, Hongarije, Noorwegen. Met de daktent op de auto, met een tent of caravan: we kunnen alle kanten op, ook thuis.
Mijn hobby is wadlopen, dat doe ik nog altijd. Ik ben jaren gids geweest, heb alle Duitse eilanden gelopen. Ik sport verder veel te weinig. Ik zwom vroeger heel veel, maar sinds ik suikerziekte heb, heb ik toch wat beperkingen”.

Jacob van Dijk


Hoogvlakte
“Ik heb nooit met oudere mensen gewerkt, zat altijd tussen jongeren en dan blijf je zelf jong. Ik zeg wel eens: toen ik zestig was, wist ik niet wat ik zou worden. Ik was het gewoon.
Ik ben goed in communicatie, heb altijd goed contact met mensen. Een slechte eigenschap van mij, is dat ik altijd maar blijf vertellen, zelfs als het mensen misschien niet zoveel interesseert. Dan ben ik te enthousiast over wat mij bezig houdt en zegt Greet bijvoorbeeld: ‘Hou nou op, daar hebben die mensen toch geen belang bij!’
Het is tegelijk een voordeel: ik ben een gemakkelijke prater. Maar ik heb als kerkelijk werker wel moeten leren dat het belangrijk is niet je eigen verhaal te vertellen, maar gewoon te luisteren.

Ik ben een bewogen mens. Ik kan hartelijk lachen om een stuk op tv, maar als ik iets aangrijpends zie jank ik ook zomaar. Ik kan lachen om mijn kleinkinderen, om de kleine Elin die hier rondloopt, net staat en weer op haar gat valt. Ik hou van feestjes. Ik drink niet veel, maar heb bij de eerste al lol. We hebben veel vrienden. Als een van ons jarig is zitten hier zomaar vijftig man.

Een hoogtepunt in mijn leven? Dat was vast toen ik een berg beklom. Nee, ik heb geen hoogtepunten, ik verkeer meer in een hoogvlakte. We hebben gelukkig weinig dieptepunten gekend. Mijn vader is verongelukt en mijn kleinzoon heeft toen hij elf was een ernstig ongeluk gehad, maar daar is hij weer heel uitgekomen. Erge ellende is ons gelukkig bespaard gebleven.”

Iets uit niets
“Ik heb bewondering voor architecten, die vanuit het niets een tekening op papier zetten. Als ik dan later door zo’n gebouw loop, vind ik dat echt prachtig. Ook voor mensen die een boek kunnen schrijven dat anderen pakt. Ik heb bewondering voor mensen die iets kunnen maken vanuit het niets. Dat creëren vind je weer terug in de wegenbouw. Als ik hier door de landerijen rijd, kom ik over heel veel wegen die ik zelf gemaakt heb. Dat is mooi.”

Poffert en Mous
“Typisch Gronings vind ik poffert en mous. En mensen uit Groningen zijn trotser op hun eigen provincie, de band is groter. Ik hou van de weidse horizon hier, die zie je nergens anders. Ook typisch vind ik het Wad. Als mensen vanuit Polen komen, nemen we ze altijd mee naar het Wad, dat is echt specifiek Gronings.”

Bij de tijd
Van Dijk kan heel goed met pc’s omgaan. Hij heeft zelfs nog helpen software te ontwikkelen. “Dat is mijn voordeel, ik heb altijd veel met computers gewerkt. Dat is bij mensen van mijn leeftijd wel eens anders. ’s Morgens bij mijn ontbijt lees ik de krant – het Nederlands Dagblad – en ik zit achter de pc. Ik krijg de rest van mijn nieuws via Google News, en ik krijg altijd een internetkrant uit Israel. Eigenlijk heb ik gewoon tijd te kort!
Bedumer.nl lees ik heel veel. Ik vind wel dat de internetkrant objectief moet blijven. Je moet niet oordelen. Ook niet bedekken natuurlijk, je mag er best bovenop zitten, maar je moet aan de lezer zelf overlaten wat hij ergens van vindt. Ik denk wel dat de site in een behoefte voorziet.”

Pipowagen
Over Bedum: “Meer dan veertig jaar geleden, in het begin van ons trouwen, zijn Greet en ik vier jaar lang woonwagenbewoner geweest. Ik trok van werk naar werk. Als het werk klaar was, kwam er een vrachtwagen en werd ons schuurtje met de wc en fietsen weer ergens anders neergezet. Onze wagen was een salonwagen, met prachtig houtsnijwerk, echt pipo-achtig. Onze eerste zoon en dochter zijn erin geboren. Toen Margriet naar school moest hebben we de wagen verkocht en zijn we weer in Bedum gaan wonen. Ik ben uiteindelijk een echte Beemer geworden: ik voel me hier helemaal thuis”.

 

Klik hier voor alle interviews van Saffira Rijkee in de Column Internet Pen van Bedumer.nl.

 

Facebook TwitterLinkedin
­